Gerrit en Sjanneke nemen afscheid

Gerrit en Sjanneke Robbemond nemen afscheid
‘We nemen afscheid met pijn in ons hart. We hebben het met zoveel liefde gedaan. De kinderen zitten op ons netvlies en in ons hart.’ 

Op een maandagochtend bel ik met de (voor mij) andere kant van Nederland. Aan die andere kant klinkt een vriendelijke doorleefde vrouwenstem die mij bekend en dierbaar is: Sjanneke Robbemond. ‘Ja, meissie, we gaan het wat kalmer an doen. Wacht ik geef je Gerrit even.’ De vrolijke stem van Gerrit klinkt door de telefoon: ‘Wat leuk om je te spreken! Ja hoor, het gaat goed. Naar ons weten zijn we gezond en gezegend. We doen nog wel voorzichtig an, we houden afstand en het mondkapje nog even op met de boodschappen. Maar er zit weer wat gang in.’

Gerrit en Sjanneke gaan al sinds 2008 mee met de conferenties om achter de Pan de Vida stand te staan. Met prachtige spulletjes uit Peru én zelfgemaakte schatten halen ze geld op voor de allerarmste kinderen van Peru. Na zich al die jaren te hebben ingezet is het tijd voor rust en voor iets nieuws. Gerrit en Sjanneke nemen afscheid.

Als ik vraag hoe het allemaal is begonnen, vertelt Gerrit hun verhaal. ‘In onze gemeente in Spijkenisse zaten we in het ministry-team. Het was nog maar net opgezet, dus we waren nog zoekende hoe we alles moesten aanpakken. We kwamen bij een conferentie van Vrij Zijn in Rotterdam terecht. Wilkin vertelde op deze conferentie dat ze ambassadeurs van Pan de Vida zijn en dat het mogelijk was om mee te gaan op zendingsreis naar Peru. Ik keek Sjanneke aan, en zij mij, en het was alsof de bliksem insloeg.’ En zo geschiedde. Gerrit en Sjanneke gingen twee keer mee naar Peru. Ze zagen het land, de cultuur maar vooral: de kinderen. Deze laatsten hebben hun hart gestolen. Op een van de reizen bidt Sjanneke voor het verwezenlijken van meer kinderrestaurants. Ze hoorde in haar hart: ‘Ok, ga je creativiteit maar gebruiken.’ Sjanneke deelde dit met Gerrit en thuis aangekomen zijn ze ‘gewoon’ maar begonnen met het maken van spulletjes. ‘Kort daarna belde Aukje ons op met de vraag of wij achter de stand zouden willen staan op een conferentie in de buurt. Graag natuurlijk. En daar hebben we na overleg met Aukje ook onze eigen spulletjes neergelegd voor de verkoop. Gewoon een paar spulletjes. Eén tafel, daar hadden we meer dan genoeg aan.’ Die ene tafel werden er twee, toen drie, en uiteindelijk hebben ze op de Betteld net genoeg aan een tafel of zeven. Alles voor Peru.

‘De kinderen van Peru hebben ons ertoe bewogen dit te doen. Ik heb in het eerste jaar de kinderen te eten mogen geven met Carlos in Peru. Er was een meisje van een jaar of 4. Ze had een bakkie met eten voor zich, maar ze kon er net niet bij. Ik heb het haar gegeven tot het bakkie mijns inziens leeg was. Ik dacht het is wel klaar. Maar het meisje werd boos, die laatste druppel moest ook. Ik in mijn overvloed. En zij met de laatste druppel.’

Gerrit en Sjanneke zijn met zoveel mogelijk conferenties meegegaan. Iedereen kon bij hen terecht voor een gesprekje of voor gebed. Als ik vraag naar een specifieke bijzondere of mooie ervaring achter de stand zegt Gerrit: ‘Ach, er zijn er zo veel. We worden al wat ouder. Je vergeet er wat.’ Dan begint hij liefdevol te vertellen dat ze op een gegeven moment opa en oma Pan de Vida genoemd werden en op conferenties tussendoor op de kinderen van medewerkers pasten. ‘Prachtig was dat.’

In de coronatijd zaten Gerrit en Sjanneke veel thuis. Hun spulletjes konden ze niet meer verkopen op de conferenties omdat deze er simpelweg niet waren. ‘Ik bad: ‘Heer wat moeten we nu? We staan al twee jaar stil…’ De volgende ochtend werd ik wakker met in mijn hart: ‘Ik doe een deur dicht.’ Maar meissie, wat doet God als Hij een deur sluit? Hij opent een raam.’ Op bijzondere wijze liet God aan Gerrit en Sjanneke de nieuwe bestemming zien voor het verkopen van hun eigen creatieve schatten. ‘We maken en verkopen nu voor De Hofstee, een woonvoorziening voor verstandelijk beperkte mensen. Een prachtig initiatief bij ons in de buurt waar we graag aan bijdragen. We hoeven nu niet meer het hele land door. We worden wat ouder en dan gaat dat wat moeilijker. Nu komen de mensen bij ons thuis voor onze spulletjes en wij kunnen ons creatief blijven inzetten voor een prachtig doel.’

‘We nemen afscheid met pijn in ons hart. We hebben het met zoveel liefde gedaan. De kinderen zitten op ons netvlies en in ons hart.’ Tijdens de Wonder van het kruis-conferentie zullen we voor het laatst voor Pan de Vida op een conferentie staan.

Als ik Gerrit vraag om een levensles die hij ons nog wil meegeven is dat het volgende: Begin bij een kind, dan heb je de wereld gered. 

Lieve Gerrit en lieve Sjanneke, wat zullen we jullie missen als vertrouwde, lieve gezichten op de conferenties. We wensen jullie alle liefde, gezondheid en zegen toe op jullie nieuwe plek.

Reactie Gerrit en Sjanneke

Lieve mensen,
 
Wat een geweldig afscheid hebben wij meegemaakt bij de Paasconferentie op De Betteld. Op het moment van afscheid konden we weinig zeggen door de emoties, maar door de vrijwilligersmail willen we u allen toch dankzeggen. Allereerst dank aan God die ons de kracht en inspiratie heeft gegeven om dit werk te mogen doen, zoveel jaren. Hem komt alle eer toe. Het bestuur van Pan de Vida die ons het vertrouwen gaf om de stand te bemensen, het was een eer om dit te doen. Dat we ook onze eigen creatieve spullen konden verkopen. Het hele Vrij Zijn team, dank aan jullie dat we jullie hebben leren kennen, voor de vele gespreken, gebeden die we hebben ontvangen. Dank aan de vele gastgezinnen waar ze voor ons een kamer vrij hebben gemaakt om te slapen (eerste nacht wat minder, tweede nacht beter). Dank aan alle gasten die op de conferenties waren en die bij onze stand de spullen gekocht hebben, dit alles voor de kinderen in Peru.
 
Want daar ging het om: alles voor die kinderen in Peru die we in ons hart gesloten hebben.
Wat we gezegd hebben: ‘Begin met één kind en je hebt de wereld gered.’
 
Nu hebben we een nieuw doel, De Hofstee, hier bij ons, dicht bij huis, niet meer het land in, maar we mogen verder. Heel, heel veel dank, voor de cadeaus, kaarten met bemoedigende woorden, bloemen die we mochten meenemen naar huis.
 
Ik zegen jou in Jezus’ naam
Hij bewijst zijn trouw.
Ik zegen jou in Jezus’ naam: 
Hij blijft bij jou.                      
(ELB 444) 
 
In liefde verbonden,
Sjanneke en Gerrit Robbemond