Schoonheid in gebrokenheid

Mijn jongere broer is geboren met een verstandelijke beperking. Als kind moest hij naar het speciaal onderwijs. Andere kinderen waren op woensdagmiddag vrij, maar mijn broertje niet. Hierdoor werd zijn ‘anders zijn’ extra benadrukt en dat voelde hij maar al te goed aan. Spontaan nam ik het besluit om een tijd lang elke woensdagmiddag mee naar school te gaan om bij hem te zijn. Nu reist hij met mij mee door het hele land. Hij heeft een bijzonder plekje in ons team van vrijwilligers. Inmiddels heeft hij voor tienduizenden mensen de koffie verzorgd. Soms hoor ik hem tijdens onze bidstond hardop bidden voor de deelnemers van de conferentie. Dat ontroert me. Dan ben ik blij met een broer als hij. Juist in zijn gebrokenheid zie ik iets van de schoonheid, de eenvoud en het vertrouwen op God. Hij is voor veel mensen een zegen.

God ziet mensen in het licht van de eeuwigheid. Hij ziet mensen met of zonder een beperking zoals ze nu zijn én Hij ziet hen al als de mens die volledig zal functioneren op de nieuwe wereld die komen gaat. In de tussentijd hebben wij hén nodig omdat zij ons veel te geven hebben. De onbevangenheid die wij ooit als kind hadden, zijn zij niet kwijtgeraakt. Zij leren ons onbevangen van Gods liefde te genieten. Zij hebben geen ambitie of een verborgen agenda. Ze zijn onbevooroordeeld en aanvaarden mij zoals ik ben. Hun onvoorwaardelijke liefde lijkt op de liefde van Jezus. Door oog te hebben voor mijn eigen gebrokenheid en die van anderen ontmoet ik Gods genade. Mijn ogen gingen open toen ik ontdekte dat ik hén nodig heb om Gods liefde te ontvangen om die aan hen door te geven. Door Gods liefde in mij voor mensen zoals zij, leer ik elke dag opnieuw Gods genade kennen.

Uit: Waarom grijpt God niet in?