Ons gestuntel maakt Hij tot een dans
Zondagmorgen in Santarém. In Igreja da Paz begint de muziek te spelen, terwijl de kerk langzaam volstroomt. Vooraan zitten twee kleine meisjes naast hun moeder op een stoel. Hun prachtige jurkjes netjes gladgestreken. Na een woord van welkom barst de aanbidding los, heerlijk Zuid-Amerikaans. De danseressen komen het podium op en voegen hun sierlijke bewegingen toe aan de aanbidding. De ogen van de meisjes lichten op. Geconcentreerd volgen ze elke beweging. Het duurt niet lang of ze springen van hun stoel. Vol overgave doen ze elke beweging na, hun ogen gericht op hun grote voorbeelden. Hun onbeholpen bewegingen ontroeren me.
Jezus zegt tegen ons: Want Ik heb u een voorbeeld gegeven, opdat ook u zult doen zoals Ik voor u heb gedaan (Johannes 13:15). Zijn voorbeeld nadoen, ook als dat er nogal onbeholpen uitziet. Gewoon, omdat je ergens moet beginnen. Durven we dat? Of maken we ons druk over de mening van de mensen om ons heen. Het is veel veiliger maar gewoon op je stoel te blijven zitten. Dan kan er ook niets verkeerd gaan en hoeven we ons niet te schamen voor onbeholpen bewegingen. Maar dan zullen we ook niet zien wat God daar doorheen kan doen. Hoe Hij anderen kan raken, dwars door ons gestuntel heen.
En terwijl ik sta te genieten van deze meisjes besluit ik opnieuw om onbevangen op weg te gaan.
Want God, de Heer, is een zon en een schild. Genade en glorie schenkt de HEER, zijn weldaden weigert hij niet aan wie onbevangen op weggaan.
Psalm 84:12, NBV
Door Gerdien Lammers, Santarém – Brazilië