Helen Michell is getrouwd met Colin. Zij wonen in Israël en hebben twee kinderen geadopteerd die in hun jonge jaren trauma’s hebben opgelopen. Zelf heeft Helen verschillende pijnlijke situaties meegemaakt die je als traumatisch kunt omschrijven. Ze heeft het gevoel dat God haar heeft voorbereid om anderen te begeleiden op de weg van herstel. De komende drie weken wil Helen drie geloofsprincipes met ons delen, die ons door traumatische tijden heen helpen.

2) Diepe en authentieke vriendschappen ontwikkelen

Een fout die gelovigen soms maken is denken dat ze geen hechte, ondersteunende relaties nodig hebben omdat God voldoende zou moeten zijn om in al hun behoeften te voorzien. Gelovigen nemen dit standpunt soms in omdat ze zo gekwetst zijn door menselijke relaties dat ze zich veiliger voelen door zich af te sluiten voor intimiteit met andere mensen en hun hart alleen voor God uitstorten. De Bijbel is er echter duidelijk over dat God ons geschapen heeft om met elkaar verbonden te zijn: “Het is niet goed dat de mens alleen is” (Genesis 2:18). Traumaonderzoek toont aan dat mensen die zich geïsoleerd voelen en afgesneden van anderen terwijl ze een traumatische gebeurtenis meemaken, veel meer kans hebben om PTSS te ervaren dan mensen die zich verbonden voelen. Als we gezonde en ondersteunende relaties om ons heen hebben, is onze weerbaarheid tegen stress aanzienlijk groter. De kwaliteit van relaties is belangrijk. Oppervlakkige vriendschappen die erop vertrouwen dat we verbergen wie we werkelijk zijn, zullen ons niet helpen als donkere wolken zich samenpakken. Net zoals we voor God moeten kunnen komen zoals we zijn, hebben we ook menselijke relaties nodig waarin we ons geliefd en geaccepteerd voelen zonder enige pretentie. We moeten elkaar een veilige plek bieden waar we ons niet schamen om kwetsbaar te zijn.

Toen Jezus op aarde leefde, verrichtte hij veel van zijn genezingswonderen door aanraking: “Toen de zon onderging, brachten allen die ziek waren van verschillende ziekten, hen bij Hem; en Hij legde op ieder van hen de handen en genas hen” – Lucas 4:40. Later gaf Jezus zijn discipelen de opdracht om zieken de handen op te leggen om genezing te brengen (Marcus 16:18). Soms probeer ik me voor te stellen hoe Jezus’ aanraking zou hebben gevoeld en welke boodschap Hij zou hebben overgebracht. Het lijkt mij dat Zijn aanraking zou hebben gezegd: “Je hoeft niet bang te zijn. Je bent niet alleen. Ik zie je en hoor je. Ik ben volledig hier en bij je aanwezig. Op dit moment richt Ik al mijn aandacht op jou omdat je kostbaar en waardevol voor Mij bent. Hoe gebroken je ook bent en wat je ook verkeerd hebt gedaan, je hoeft je niet te schamen. Je bent niet onrein en Ik voel me er goed bij om dicht bij je te komen en je aan te raken. Ik geef heel veel om je welzijn. Met alles wat in Mij is, wil Ik dat het goed met je gaat.”

Het is mijn persoonlijke overtuiging dat de intense ervaring van liefde, saamhorigheid en acceptatie die Jezus door zijn aanraking communiceerde, genezing bracht in de gedachten en lichamen van de mensen voor wie Hij een bad. Ik geloof dat Zijn volgelingen, die zelf de levensveranderende liefde van God hadden gezien en ervaren, anderen op eenzelfde manier bleven aanraken. Ik geloof dat dit verklaart waarom het Evangelie zich zo krachtig verspreidde in de eerste eeuw. Verloren en angstige mensen die een ervaring van veiligheid in de armen van de Vader beleefden, begonnen op dezelfde manier van anderen te houden en brachten massa’s mensen in een levende relatie met God. Ik geloof dat we elkaar vandaag de dag nog steeds op eenzelfde manier kunnen aanraken en dat de resultaten net zo krachtig kunnen zijn. Als we in tijden van traumatische stress – die vaak gepaard gaan met lichamelijke symptomen – bij elkaar kunnen komen en als we, in plaats van te proberen elkaar te genezen of elkaar de les te lezen elkaar gewoon kunnen accepteren, naar elkaar luisteren en van elkaar houden, dan geloof ik dat we een diepe bron van genezing en kracht zullen ontdekken.